به نقل از «ایران اکونومیست»

رفتار دگرباشی که در کاخ سفید هم تحمل نشد

تاریخ انتشار: ۳۱ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۰۳۳۳۷۰

جو بایدن در هفته گذشته با دعوت از کنشگران جامعه دگرباشان جنسی به کاخ سفید، بزرگترین مراسم «ماه افتخار» تاریخ ریاست‌جمهوری آمریکا را برگزار کرد، اما چند تن از میهمانان با رفتار خود این را یادآوری کردند که جوامع «آزاد» هم خط قرمزهایی دارند.

به گزارش ایران اکونومیست، شنبه هفته گذشته بود که جو بایدن، رئیس‌جمهوری آمریکا از نمایندگان و کنشگران این زمینه دعوت کرد تا با حضور در کاخ سفید، ماه افتخار را در کنار او جشن بگیرند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در این ماه، افراد این جامعه از جمله افراد تراجنسیتی هویت خود را جشن می‌گیرند و بایدن با این رویداد که در محوطه جنوبی کاخ سفید برگزار شد، می‌خواست این پیام را به جامعه دگرباشان جنسی از جمله «کودکان تراجنسیتی» بدهد که آن‌ها را درک می‌کند و دوستشان دارد.

یکی از میهمانان این مراسم، «رُز مونتویا» بود؛ کنشگری تراجنسیتی که از چهره‌های شناخته‌شده بوده و اعتقادش به روابط بی بند و بار و چندگانه بر کارکنان کاخ سفید و کنشگران این جامعه پوشیده نیست.

در ابتدا قرار بود این مراسم پنجشنبه دو هفته قبل برگزار شود، اما آتش‌سوزی افسارگسیخته جنگل‌های کانادا وضعیت آب و هوا را نامطلوب کرد. از این رو، کاخ سفید تصمیم گرفت مراسم را به شنبه هفته قبل موکول کند. اطلاعات کارمندان بایدن نشان می‌داد که در این روز هوا مطلوب و آفتابی است، اما نه آنقدر گرم که مونتویا لباس‌های خود را درآورد!

در ابتدا مونتویا در این رویداد کاخ سفید در کنار جو بایدن ایستاد و عکس گرفت و همه چیز عادی به نظر می‌رسید؛ اما تنها چند دقیقه بعد از آنکه بایدن از صحنه دور شد، او بالاتنه خود را برهنه کرد و تصویرش را در حساب در اینستاگرامش منتشر کرد. این اتفاق آنقدر عجیب بود که حتی صدای فیلمبردار هم از پشت دوربین شنیده شد که می‌گفت: «چی؟ برهنگی در کاخ سفید؟!»

با توجه به عقاید شناخته شده مونتویا، این پرسش مطرح می‌شود که آیا مقام اجرایی عالی کشوری مانند ایالات متحده هیچ خط قرمزی در دعوت از میهمانانش ندارد؟ آیا جامعه و حاکمیت آمریکا به معنای واقعی کلمه پذیرای تمامی عقاید گوناگون است و آن‌ها را تایید می‌کند؟ شاید اینطور به نظر برسد که آمریکا به عنوان یک «جامعه آزاد» هیچ قیدوبندی برای خود متصور نیست، اما رویداد هفته گذشته کاخ سفید چیز دیگری می‌گوید.

بعد از این اتفاق، کارین ژان پیر، سخنگوی کاخ سفید گفت: این رفتار به‌هیچ‌وجه قابل قبول نبود. این کار ظلمی بود در حق صدها میهمان که به همراه خانواده‌هایشان در این مراسم حاضر شده‌ بودند.

او با اشاره به رز مونتویا و دو فرد تراجنسیتی دیگر که در کنار او بالاتنه خود را نمایش دادند، گفت: افراد حاضر در این ویدیو هرگز اجازه شرکت در رویدادهای کاخ سفید را نخواهند داشت. این دولت جای این کارها نیست!

این در حالی است که جو بایدن پیش از اطلاع از این رفتار مونتویا، در سخنرانی خود در حضور میهمانان کاخ سفید گفته بود که شجاعتی را در میان آنان می‌بیند که در هیچ جای دیگر ندیده است.

اما این تنها کاخ سفید نبود که به خارج از عرف بودن رفتار این افراد اذعان کرد. دیگر کنشگران این جامعه هم عواقب این رفتار مونتویا را به او یادآوری کرده و این کارش را مورد نکوهش قرار دادند.

کلارکسون لاسون، فعال این حوزه با انتشار ویدیویی در فضای مجازی خطاب به مونتویا گفت: همین الانش هم بسیاری ما را افراد شهوت پرست و غیرمتمدن می‌دانند. فکر می‌کنی حالا با این کاری که کردی، نظر مردم درباره ما مثبت خواهد بود؟! به نظرم بهتر است قبل از اینکه از جهان طلب یک ماه توجه و ماه افتخار کنیم، ابتدا جامعه خود را از درون پاک‌سازی کنیم.

یک چهره محافظه‌کار در توییتر هم این اقدام مونتویا را مایه خجالت دولت جو بایدن و ایالات متحده آمریکا دانست و از این فرصت استفاده کرد تا از دولت بایدن انتقاد کرده و شخص بایدن و دولتش را هم برای آمریکا ننگ‌آور توصیف کرد.

با این حال، مخالفت‌ها با این کنشگر به جناح‌های حزبی وابسته نبود. از دولت دموکرات بایدن گرفته تا چهره‌های محافظه‌کار و حتی کنشگران ترقی‌خواه همگی به شدت از این اقدام مونتویا انتقاد کردند.

زایا پریسیان، یک یوتیوبر آمریکایی که مانند مونتویا تراجنسیتی است، در ویدیویی گفت: او (مونتویا) بالاتنه‌اش را در یک میهمانی خانوادگی در کاخ سفید برهنه کرد؛ آن هم در حضور کودکان! تو تا امروز کمک‌های زیادی به جامعه ما کرده‌ای، اما این کارت حماقت محض بود!

او ادامه داد: تو فرصتی داشتی که در طول عمرت یک بار به دست می‌آید تا نماینده جامعه ما در سطح ملی در کاخ سفید باشی. چه شد که تصمیم گرفتی چنین کاری کنی؟! از دیدن این ویدیو حیرت‌زده شدم!

این فعال توییتری در ادامه به مونتویا یادآوری کرد که این کارش بیش از همه بی‌شک به خود جامعه دگرباشان ضربه خواهد زد.

انتقادات و نکوهش رفتار عجیب این فرد آنقدر بالا گرفت که او را وادار به انتشار ویدیوی عذرخواهی در توییتر کرد.

اما فارغ از اینکه عذرخواهی اخیر مونتویا مورد قبول کاخ سفید واقع و ممنوعیت ورود او به این بنا رفع شود یا نه، این رویداد نشان داد که حاکمیت جامعه‌ای مانند آمریکا که خود را «جامعه‌ای آزاد» می‌داند هم خط قرمزهایی برای خود متصور بوده و معیارهایی برای تمایز رفتارهای قابل قبول از رفتارهای زننده دارد؛ خط قرمزهایی که از آن‌ها کوتاه نخواهد آمد و با کسانی که آن‌ها را زیر پا بگذارند، برخورد خواهد کرد.

 

منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: کاخ سفید

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: کاخ سفید کاخ سفید جو بایدن

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۰۳۳۳۷۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سه نکته برای آموختن درباره صبر و عدم صبر از غزالی

فرارو-لیز بوکار؛ متخصصی برجسته در حوزه اخلاق دینی و استاد دین در دانشگاه نورث ایسترن در بوستون است. بوکار به دلیل آثارش برنده جایزه نیز شده است. آثار نوشتاری، تدریس و سخنرانی‌های عمومی او طیف گسترده‌ای از موضوعات را پوشش می‌دهند از جراحی تغییر جنسیت گرفته تا سیاست لباس‌های مذهبی، اما عموما بر این تمرکز دارد که چگونه درک عمیق‌تر تفاوت مذهبی می‌تواند حس ما را از درست و خوب بودن تغییر دهد. تازه‌ترین کتاب او تحت عنوان "دزدیدن دین من: نه فقط هر گونه تملک فرهنگی" است. او در آن کتاب معضلات اخلاقی شکل آشفته تصاحب فرهنگی را باز می‌کند: وام گرفتن از آموزه‌های مذهبی، مناسک، و لباس به دلایل سیاسی، اقتصادی و درمانی. او حجاب را یک علاقه فمینیستی و نمادی از اتحاد مسلمانان قلمداد می‌کند. او حجاب را گونه‌ای از انواع لباس‌های فرهنگی قلمداد کرده که حتی می‌تواند تبدیل به مُد شود.

به گزارش فرارو به نقل از کانورسیشن، از کودکی به ما گفته می‌شود که صبر یک فضیلت است و چیز‌های خوبی نصیب افراد صبور خواهد شد. بنابراین، بسیاری از ما روی پرورش صبر کار می‌کنیم. این عمل اغلب با یادگیری منتظر ماندن برای نوبت با یک اسباب بازی مورد علاقه در دوران کودکی آغاز می‌شود. در بزرگسالی تلاش می‌کنیم با صف‌های طولانی در بخش وسایل نقلیه موتوری یا در مورد سرعت کُند تغییرات سیاسی صبور باقی بمانیم.

در روایات دینی صبر بیش از حد انتظار و یا حتی بیش از تحمل سختی است. اما این بیش‌تر بودن صبر چیست و چگونه صبور بودن از ما انسان‌های بهتری می‌سازد؟

نوشته‌های "ابوحامد غزالی" متفکر ایرانی مسلمان دوره قرون وسطی می‌تواند به ما بینشی ارائه دهد یا به ما کمک کند تا بفهمیم چرا باید صبر و شکیبایی را تمرین کرده و هم چنین به ما در زمانی که نیازی نیست صبور باشیم خواهد گفت.

غزالی که بود؟

غزالی که در سال ۱۰۵۸ میلادی در ایران متولد شد به عنوان یک فقیه، فیلسوف و متکلم مورد احترام بود. او برای دفاع از اسلام به نقاطی مانند بغداد و بیت المقدس سفر کرد و استدلال نمود که بین عقل و وحی تضادی وجود ندارد. به طور خاص او به دلیل تطبیق فلسفه ارسطو که احتمالا آن را با ترجمه عربی خوانده بود با الهیات اسلامی شهرت داشت. غزالی نویسنده‌ای پرکار بود و یکی از مهم‌ترین آثار او "احیاء علوم دینی" یا "احیاء العلوم الدین" راهنمای عملی برای داشتن زندگی اخلاقی مسلمان است. این اثر در مجموع از چهل جلد تشکیل شده که در چهار بخش هر کتاب تنظیم شده است. بخش اول به شعائر اسلامی می‌پردازد. بخش دوم به آداب و رسوم محلی بخش سوم به رذائلی که باید از آن‌ها اجتناب ورزید و بخش چهارم به فضائلی می‌پردازد که باید برای آن تلاش کرد. بحث غزالی از صبر در جلد سی و دوم از بخش چهارم "درباره صبر و شُکر" یا گکتاب الصبر والشکر" آمده است.

او صبر را به عنوان یک ویژگی اساسی انسانی توصیف می‌کند که برای دستیابی به اهداف ارزش محور بسیار مهم است و البته هشداری را برای زمانی که نیاز به بی صبری وجود دارد ارائه می‌دهد.

صبر چیست؟

به گفته غزالی انسان‌ها دارای انگیزه‌های رقابتی هستند: انگیزه دین و انگیزه میل و هوی و هوس. زندگی عرصه مبارزه بین این دو انگیزه است که او آن را با استعاره نبرد توصیف می‌کند: "حمایت از انگیزه مذهبی از جانب فرشتگان است که سپاهیان خدا را تقویت می‌کنند در حالی که حمایت از انگیزه میل و هوی و هوس از جانب شیاطین است که دشمنان خداوند را تقویت می‌کنند. میزان صبر ما چیزی است که تعیین می‌کند چه کسی برنده نبرد است".

غزالی می‌گوید: "اگر فردی ثابت قدم بماند تا انگیزه دینی پیروز شود سپاهیان خدا پیروز می‌شوند و او به سپاه صابرین می‌پیوندد، اما اگر سست شود تا هوی و هوس بر او غلبه کند به پیروان شیاطین می‌پیوندد". به عبارت دیگر، برای غزالی صبر عامل تعیین کننده‌ای است که نشان می‌دهد آیا ما از تمامی ظرفیت بالقوه انسانی خود برای زندگی اخلاقی استفاده می‌کنیم یا خیر.

صبر، ارزش‌ها و اهداف

از نظر غزالی برای مسلمان خوب بودن نیز صبر لازم است. اما درک او از چگونگی کارکرد صبر بر یک نظریه اخلاقی استوار است و می‌تواند خارج از جهان بینی صریحا اسلامی آن به کار رود.

همه چیز با تعهد به ارزش‌های اصلی آغاز می‌شود. برای مسلمانی مانند غزالی این ارزش‌ها برآمده از سنت و جامعه اسلامی یا "امت" آگاه است و شامل مواردی مانند عدالت و رحمت می‌شود. این ارزش‌های خاص ممکن است به طور جهانی قابل اجرا باشند یا ممکن است مجموعه دیگری از ارزش‌ها را نیز داشته باشید که برای شما مهم هستند برای مثال، تعهد به عدالت اجتماعی، یا دوست خوب بودن یا دروغ نگفتن.

زیستن به به گونه‌ای که با این ارزش‌های اصلی سازگار باشد چیزی است که زندگی اخلاقی به آن می‌پردازد. صبر به گفته غزالی این است که چگونه ما دائما مطمئن می‌شویم که اقدامات مان در خدمت این هدف است. این بدان معناست که صبر فقط تحمل درد ناشی از عصبانیت یک کودک نوپا نیست.

تحمل آن درد با هدفی صورت می‌گیرد. کاربرد موفقیت آمیز صبر نه با میزان رنجی که تحمل می‌کنیم، بلکه با پیشرفت ما به سمت یک هدف خاص مانند تربیت کودکی سالم و شاد که در نهایت می‌تواند احساسات خود را تنظیم کند سنجیده می‌شود. در درک غزالی از صبر همه ما به آن نیاز داریم تا زمانی که همه چیز بر وفق مراد ما نیست به اصول و ایده‌های اصلی خود متعهد باقی بمانیم.

هنگامی که به بی صبری نیاز است

یکی از انتقادات به ایده صبر آن است که می‌تواند منجر به انفعال شود یا برای خاموش کردن گلایه موجه بکار برده شود. برای مثال، "جولیوس فلمینگ" محقق مطالعات آفریقایی در کتاب خود با عنوان "صبر سیاه" به اهمیت "خودداری رادیکال از صبر کردن" در شرایط نژادپرستی سیستمیک می‌پردازد. مسلما انواعی از بی عدالتی‌ها و رنج‌ها در دنیا وجود دارند که نباید با آرامش آن‌ها را تحمل کنیم. غزالی علیرغم تعهدش به اهمیت صبر در زندگی اخلاقی جایی نیز برای بی تابی و عدم صبر کردن در نظر می‌گیرد. او می‌نویسد:"در مواردی که صبر ضرر به همراه دارد صبر کردن حرام است مانند شاهد بودن بریدن دست یک پسر بدن و ساکت ماندن".

این موارد نمونه‌هایی از آسیب به خود یا عزیزان است، اما آیا می‌توان ضرورت صبر نکردن را به آسیب‌های اجتماعی مانند نژادپرستی سیستماتیک یا فقر نیز تعمیم داد؟ همان گونه که برخی از دانشمندان علوم  قرآنی استدلال کرده اند صبر واقعی گاهی نیاز به عمل دارد. غزالی می‌نویسد:"به خاطر این که صبر نیمی از ایمان است تصور نکنید که همه جا ستودنی است. آن چه مورد نظر است انواع خاصی از صبر است". به طور خلاصه همه نوع صبری خوب نیست تنها صبری که در خدمت اهداف درست باشد کلید زندگی اخلاقی است. این سوال که کدام اهداف درست هستند پرسشی است که همه ما باید برای خود به آن پاسخ دهیم.